En 1934, la revista Òc publica dins lo meteis numèro un article de Pompeu Fabra, Com s'ha refet la unitat de la llengua catalana, lo manifèst Desviacions en els conceptes de llengua i de pàtria del meteis amb una letra a Loís Alibèrt, la responsa d'aqueste, e finalament un article de Loís Alibèrt, Catalan e occitan. Siam dins una sesilha psicoanalitica ont se ditz a l’encòp que lo catalan es pas d'occitan, e que poirà rejónher la granda familha occitana.
Coma o escriu Joan Francés Blanc, "La resulta es dobla, a malgrat Fabra qu’ensaja de díser que tot es pas encara perdut. D’un latz, l’aflaquiment definitiu de l’occitanisme. Lo mistralisme es moribond, la SEO creada en 1930 va se negar dins los deliris collaboracionistas d’Alibèrt. L’IEO, a la liberacion, ensaja de salvar los mòbles mas es gaire mai qu’una associacion segond la lèi francesa de 1901, quitament reconeguda d’utilitat publica, que menaça pas l’unitat francesa. Es utilizat mai qu’util, per far empacha al nacionalisme occitan, per donar una virginitat politica a una esquèrra democratica o pas qu’utiliza l’occitanisme coma resèrva d’electors. D’un autre latz, lo catalanisme es embarrat dins lo Principat. Gaires son los valencians que lo seguisson desenant, e aquò finalament menèt mai de problèmas que de solucions."
